سگویت چیست؟ SegWit و کاربرد آن در شبکه بیت کوین

سگویت چیست و چرا برای آینده بیت کوین اهمیت دارد؟
شبکه بیت کوین به عنوان اولین و قدرتمندترین ارز دیجیتال دنیا، هر روز با حجم بیشتری از تراکنش ها روبه رو می شود. این افزایش استفاده، چالش هایی مانند محدودیت مقیاس پذیری، کاهش سرعت تایید و بالا رفتن کارمزدها را به همراه داشته است.

در چنین شرایطی، یکی از مهم ترین ارتقاهای تاریخ بیت کوین معرفی شد: سگویت (Segregated Witness یا SegWit). این بروزرسانی با هدف بهینه سازی ساختار تراکنش ها طراحی شد و با جدا کردن امضاهای دیجیتال از داده اصلی، ظرفیت بلاک ها را افزایش داد و فشار روی شبکه را کاهش داد. نتیجه این تغییر، شبکه ای سریع تر، کم هزینه تر و پایدارتر بود.

در ادامه این مقاله از مستر سیگنال ، ساختار سگویت، نحوه عملکرد آن، مزایا، محدودیت ها و کاربردهای واقعی این فناوری را بررسی می کنیم؛ به شکلی که هم برای کاربران تازه کار و هم برای کاربران حرفه ای بیت کوین قابل استفاده و کاملا عملی باشد.

سگویت (SegWit) چیست و کاربرد آن در شبکه بیت کوین

برای درک این بروزرسانی، ابتدا باید مشکل اصلی شبکه بیت کوین در طراحی اولیه را بشناسیم. در ساختار اولیه، هر بلاک تنها ظرفیت ۱ مگابایت داشت. این محدودیت باعث می شد تعداد تراکنش های قابل پردازش در هر بلاک کم باشد و در زمان های شلوغی شبکه، کارمزدها به شدت افزایش پیدا کنند.

سگویت با تغییر در ساختار تراکنش ها، امضاهای دیجیتال را از داده های اصلی جدا کرد. این کار باعث کاهش اندازه مؤثر تراکنش ها شد و امکان ثبت تعداد بیشتری تراکنش در هر بلاک را فراهم کرد. علاوه بر افزایش ظرفیت بلاک ها، این بروزرسانی مشکل قدیمی انعطاف پذیری تراکنش ها را نیز به طور کامل برطرف کرد.

نکته مهم اینجاست که سگویت بدون ایجاد هاردفورک و با سازگاری کامل با نسخه های قبلی بیت کوین پیاده سازی شد. به همین دلیل، کاربران می توانند همچنان از کیف پول های قدیمی استفاده کنند، بدون اینکه اختلالی در تراکنش ها ایجاد شود.

تراکنش های بیت کوین چگونه کار می کنند؟

هر تراکنش در شبکه بیت کوین از سه بخش اصلی تشکیل شده است:

• ورودی ها (Inputs): بیت کوین هایی که از تراکنش های قبلی خرج می شوند

• خروجی ها (Outputs): آدرس مقصد و مقدار بیت کوین ارسال شده

• امضاها (Signatures): اثبات مالکیت فرستنده و مجوز خرج دارایی

در ساختار قدیمی، امضاها به همراه داده های اصلی تراکنش ذخیره می شدند. این موضوع باعث افزایش حجم هر تراکنش و اشغال سریع تر فضای بلاک ها می شد. همین محدودیت یکی از دلایل اصلی ایجاد صف تراکنش ها و افزایش کارمزدها در شبکه بود.

تراکنش بیت کوین به زبان ساده

وقتی کاربری بیت کوین ارسال می کند، شبکه ابتدا مالکیت دارایی را بررسی می کند و سپس تراکنش در بلاک بعدی ثبت می شود. اما از آنجایی که ظرفیت بلاک ها محدود است، افزایش تعداد تراکنش ها باعث طولانی شدن زمان تایید و بالا رفتن کارمزدها می شود. این مشکل، یکی از اصلی ترین چالش هایی بود که توسعه دهندگان را به سمت بهینه سازی ساختار تراکنش ها سوق داد.

ساختار بلاک در بیت کوین چگونه است؟

در شبکه بیت کوین، تمام اطلاعات مربوط به تراکنش ها در قالب واحدهایی به نام بلاک (Block) ذخیره و ثبت می شوند. هر بلاک در واقع یک بسته اطلاعاتی است که پس از تایید توسط ماینرها، به زنجیره بلاک های قبلی متصل می شود و بلاک چین بیت کوین را می سازد.

هر بلاک بیت کوین از دو بخش اصلی تشکیل شده است:

هدر بلاک (Block Header) چیست؟

هدر بلاک بخش حیاتی هر بلاک محسوب می شود و اطلاعاتی را در خود دارد که برای اعتبارسنجی، امنیت و اتصال بلاک ها به یکدیگر استفاده می شود. این بخش حجم کمی دارد اما نقش آن بسیار کلیدی است.

اطلاعات موجود در هدر بلاک عبارتند از:

• هش بلاک قبلی
  این مقدار باعث می شود هر بلاک به بلاک قبل از خود متصل شود. اگر حتی یک بیت از بلاک قبلی تغییر کند، هش آن عوض می شود و کل زنجیره دچار اختلال می شود. این ویژگی پایه اصلی امنیت بلاک چین بیت کوین است.
  
• زمان ایجاد بلاک (Timestamp)
  زمان تقریبی ایجاد بلاک را مشخص می کند و به تنظیم ترتیب بلاک ها در شبکه کمک می کند.
  
• سطح دشواری (Difficulty Target)
  نشان می دهد ماینرها برای استخراج این بلاک باید به چه سطحی از سختی محاسباتی برسند. این پارامتر به طور دوره ای تنظیم می شود تا زمان ساخت بلاک ها حدود ۱۰ دقیقه باقی بماند.
  
• نانس (Nonce)
  عددی که ماینرها آن را تغییر می دهند تا به هش معتبر برسند. نانس نقش مستقیم در فرآیند ماینینگ و اثبات کار (Proof of Work) دارد.
  

لیست تراکنش ها (Transaction List)

بخش دوم بلاک، شامل تراکنش های واقعی شبکه است؛ یعنی همان داده هایی که کاربران بیت کوین ایجاد می کنند. این بخش بیشترین حجم بلاک را اشغال می کند.

لیست تراکنش ها شامل موارد زیر است:

• ورودی ها (Inputs)
  مشخص می کنند بیت کوین های مصرف شده از کدام تراکنش های قبلی آمده اند.
  
• خروجی ها (Outputs)
  نشان می دهند بیت کوین ها به چه آدرس هایی و با چه مقداری ارسال شده اند.
  
• امضاها (Signatures)
  امضای دیجیتال هر تراکنش که مالکیت واقعی بیت کوین ها را تایید می کند و از خرج دوباره جلوگیری می کند.
  

تمام این تراکنش ها در قالب یک ساختار درختی به نام Merkle Tree سازماندهی می شوند و در نهایت خلاصه آن ها در هدر بلاک ثبت می شود.

انعطاف پذیری تراکنش (Transaction Malleability) چیست؟

انعطاف پذیری یا Malleability یکی از مشکلات قدیمی در ساختار تراکنش های بیت کوین بود. در این مشکل، داده های اصلی تراکنش مانند ورودی ها و خروجی ها تغییر نمی کردند، اما امضای دیجیتال تراکنش می توانست دستکاری شود.
این تغییر ظاهراً کوچک، باعث می شد شناسه تراکنش یا همان TXID تغییر کند، در حالی که محتوای اقتصادی تراکنش یکسان باقی می ماند.

این موضوع برای کاربران عادی شاید نامحسوس بود، اما برای صرافی ها، کیف پول ها و نرم افزارهای مالی یک دردسر جدی محسوب می شد. چون بسیاری از سیستم ها بر اساس TXID وضعیت تراکنش را پیگیری می کنند، تغییر TXID می توانست باعث شود یک تراکنش «گم شده» یا «ناموفق» به نظر برسد، در حالی که در واقع در شبکه تایید شده بود.

اینجاست که دقیقاً می فهمیم سگویت چیست و چرا اهمیت دارد. سگویت با جدا کردن امضاها از داده های اصلی تراکنش، کاری کرد که TXID دیگر به امضا وابسته نباشد. در نتیجه، امکان تغییر شناسه تراکنش از بین رفت و مشکل انعطاف پذیری تراکنش ها به طور کامل برطرف شد.

محدودیت سایز بلاک و چالش مقیاس پذیری بیت کوین

در طراحی اولیه بیت کوین، حداکثر اندازه هر بلاک ۱ مگابایت در نظر گرفته شده بود. این محدودیت در سال های ابتدایی شبکه مشکلی ایجاد نمی کرد، اما با افزایش تعداد کاربران، به یکی از اصلی ترین موانع مقیاس پذیری تبدیل شد.

با وجود این محدودیت:

• تعداد تراکنش هایی که در هر بلاک جا می گرفت محدود بود
  
• صف تراکنش ها در زمان شلوغی شبکه افزایش پیدا می کرد
  
• کاربران برای تایید سریع تر مجبور به پرداخت کارمزدهای بالاتر می شدند
  

سگویت این مشکل را بدون افزایش مستقیم سایز بلاک حل کرد. با انتقال امضاها به بخشی جداگانه، حجم داده های اصلی هر تراکنش کمتر شد و اصطلاحاً اندازه مؤثر تراکنش کاهش پیدا کرد. این یعنی در همان بلاک ۱ مگابایتی، تراکنش های بیشتری قابل پردازش شدند.

سگویت چگونه کار می کند؟

سگویت یا Segregated Witness با جدا کردن داده های امضا (Witness Data) از بدنه اصلی تراکنش، ساختار تراکنش های بیت کوین را بهینه سازی می کند. داده های اصلی شامل ورودی ها و خروجی ها باقی می مانند و امضاها در بخش جداگانه ای ذخیره می شوند.

نتیجه این تغییر:

• تعداد تراکنش های بیشتری در هر بلاک جای می گیرد
  
• سرعت تایید تراکنش ها افزایش پیدا می کند
  
• کارمزد متوسط شبکه کاهش می یابد
  

نکته مهم اینجاست که سگویت به صورت سازگار با نسخه های قدیمی (Backward Compatible) طراحی شده است. یعنی نودها و کیف پول های قدیمی که سگویت را پشتیبانی نمی کنند، همچنان می توانند تراکنش ها را پردازش کنند، بدون اینکه دچار اختلال شوند. این ویژگی باعث شد سگویت بدون ایجاد هاردفورک پرریسک، در شبکه بیت کوین پیاده سازی شود.

آدرس های سگویت چگونه است؟

آدرس های سگویت معمولاً با پیشوندهای زیر شناخته می شوند:

• ۳ (P2SH): آدرس هایی که از سگویت استفاده می کنند اما با سازگاری با نسخه قدیمی.
  
• bc1 (Native SegWit): آدرس های بومی که تنها با سگویت سازگار هستند و بیشترین بهینه سازی را ارائه می دهند.
  

چه کیف پول ها و صرافی هایی از سگویت پشتیبانی می کنند؟

اکثر کیف پول های محبوب مانند Ledger، Trezor، Electrum، و نرم افزارهای موبایل مانند Trust Wallet از سگویت و Native SegWit پشتیبانی می کنند. در صرافی ها نیز Coinbase، Binance، Kraken و Bitfinex از این نوع آدرس ها پشتیبانی می کنند که باعث کاهش هزینه تراکنش و افزایش سرعت می شود.

اگر می‌ خواهید بدانید آدرس های SegWit و Native SegWit چه تفاوتی دارند و کدام کیف پول‌ها از این ساختار پشتیبانی می‌ کنند، توضیحات ارائه‌ شده در Ledger Academy یکی از بهترین منابع برای شماست. این صفحه مدل های مختلف آدرس دهی و مزایای هر نوع را دقیق و واضح توضیح می‌ دهد.

کلیک کنید

مزایا و معایب سگویت چیست؟

مزایا:

• کاهش هزینه تراکنش ها
  
• افزایش ظرفیت بلاک ها و مقیاس پذیری شبکه
  
• رفع مشکل انعطاف پذیری تراکنش ها
  
• سازگاری با تراکنش های قدیمی
  

اگر می‌ خواهید توضیحات رسمی و دقیق درباره SegWit و نحوه اجرای این بروزرسانی در شبکه بیت کوین را بررسی کنید، بهترین منبع سایت رسمی بیت کوین است. در این صفحه، روند پذیرش SegWit و تاثیر آن روی ظرفیت بلاک ها با جزییات کامل توضیح داده شده است.

معایب:

• نیاز به به روزرسانی کیف پول و صرافی ها برای پشتیبانی کامل
  
• برخی صرافی ها و نرم افزارهای قدیمی هنوز از Native SegWit پشتیبانی نمی کنند
  
• پیچیدگی بیشتر در پیاده سازی اولیه برای توسعه دهندگان
  

جمع بندی نهایی: سگویت چگونه مشکل مقیاس پذیری و انعطاف پذیری بیت کوین را حل کرد؟

سگویت (SegWit) یکی از مهم ترین به روزرسانی های شبکه بیت کوین است که با جدا کردن امضاها از تراکنش ها، مقیاس پذیری را افزایش داده و هزینه تراکنش ها را کاهش می دهد. با پشتیبانی کیف پول ها و صرافی های معتبر، کاربران می توانند تراکنش های سریع تر و ارزان تری انجام دهند. این ارتقا، مشکلات انعطاف پذیری تراکنش ها را نیز برطرف کرده و مسیر را برای توسعه های آینده شبکه هموار می کند. اگر به دنبال انجام تراکنش های بهینه در شبکه بیت کوین هستید، استفاده از سگویت یا Native SegWit یکی از بهترین گزینه هاست.

سوالات متداول درباره سگویت (SegWit) و تاثیر آن بر تراکنش های بیت کوین

سگویت چیست و چه کاربردی در شبکه بیت کوین دارد؟

سگویت یک ارتقای مهم شبکه بیت کوین است که با جداسازی امضاهای تراکنش، باعث کاهش اندازه تراکنش ها، کاهش هزینه و افزایش سرعت پردازش می شود. این فناوری همچنین مشکل انعطاف پذیری تراکنش ها را حل کرده و مقیاس پذیری شبکه را بهبود می بخشد.

تفاوت سگویت و سگویت بومی (Native SegWit) چیست؟

سگویت استاندارد با تراکنش های قدیمی سازگار است و امکان انتقال بدون مشکل به شبکه را فراهم می کند، اما Native SegWit نسخه بهینه تر است که هزینه تراکنش کمتر و سرعت پردازش بالاتر را ارائه می دهد.

چه کیف پول ها و صرافی هایی از سگویت پشتیبانی می کنند؟

کیف پول های معتبر مانند Ledger، Trezor و Electrum و صرافی های بزرگی مثل Binance، Coinbase و Kraken از سگویت و Native SegWit پشتیبانی می کنند، که باعث کاهش هزینه و تسریع تراکنش ها می شود.

آیا تراکنش های سگویت ارزان تر و سریع تر هستند؟

بله، با کاهش حجم داده تراکنش ها و افزایش ظرفیت بلاک ها، تراکنش ها سریع تر تأیید می شوند و کارمزد کمتری دارند.

آیا سگویت تنها برای بیت کوین کاربرد دارد؟

در ابتدا سگویت برای بیت کوین طراحی شد، اما برخی شبکه های مشابه مانند Litecoin نیز این فناوری را پیاده سازی کرده اند و مزایای مشابهی ارائه می دهند.